Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Περίεργες δοξασίες και παράδοξα - Μέσα από αρχαίους συγγραφείς - μέρος 2ον





Δέκατο παράδοξο
Η δια μέσου της δρυός δυνατότητα να γίνονται ορατά τα κεκρυμμένα της γης
  Ο Λυγκεύς ο υιός του Αφαρέως και της Αρήνης, περιώνυμος κατά τους αρχαίους δια την οξυδέρκειά του.
  Ο Πίνδαρος μας πληροφορεί ότι ηδύνατο να βλέπει και δια μέσου στελέχους δρυός ή κατ’ άλλους και τα υπό την γην κεκρυμμένα εκ τούτου και η παροιμία «οξύτερον του Λυγκέως
βλέπειν».
  Κατά τον πόλεμο των Διοσκούρων προς τους Αφαρείδες, ο Λυγκεύς εφονεύθηκε υπό του Πολυδεύκου.    
Ενδέκατο παράδοξο
Η ναυμαχία εις τις Αργινούσες νήσους.
 Κατά την ώρα της ναυμαχίας, υπήρχε ένα «φωτεινό αντικείμενο» συνέχεια επάνω από τον Περσικό στόλο, το οποίο περιστρέφετο εις τον ουρανό επάνω από τα περσικά πλοία (ιπτάμενο σκάφος ;)
Δωδέκατο παράδοξο
Η μάχη του Μαραθώνος
 Εκεί ξέρουμε τον πολεμιστή που εμφανίσθηκε από το πουθενά ανάμεσα της παρατάξεως των Αθηναίων και όταν τελείωσε η μάχη έφυγε από πουθενά, όπου μετά κάθε χρόνο οι Αθηναίοι του απέδιδαν τιμές, και ο οποίος κρατούσε ένα υνί το οποίο έβγαζε φλόγες και με αυτό κατάκαιγε τους Πέρσες.    
Δεκατοτρίτο παράδοξο
Η μάχη της Τύρου από τον Αλέξανδρο
 Όταν την πολιόρκησε ο Αλέξανδρος ήτο ο τρίτος βασιλέας που την πολιορκούσε, ο πρώτος ήτο ο Ναβουχοδονόσωρ ο οποίος την πολιορκούσε μέχρι να την καταλάβει 12 χρόνια, ο δεύτερος μετά από 7 χρόνια πολιορκίας, ο Αλέξανδρος 7 μήνες.
  Μάλιστα όταν είδε ότι δεν του πήγαιναν καλά τα σχέδια της πολιορκίας, έφυγε στην ενδοχώρα, δηλαδή μέσα στην Συρία στην έρημο και όταν γύρισε εμφανίσθηκαν κάτι ιπτάμενες ασπίδες οι οποίες με λάμψεις δυνατές κτύπησαν τα τείχη, όπου μέσα από καπνούς και φασαρίες και τα τείχη κατέπεσαν. Από το νότιο μέρος της Τύρου, όπου ήτο ένα νησάκι, ονόματι του Ηρακλέους, όπου το νησάκι αυτό ήτο συνδεδεμένο με την Τύρο και εκεί υπήρχαν τείχη, όπου αυτά κτύπησαν οι ιπτάμενες ασπίδες, και αφού κατέπεσαν από εκεί μπήκε ο ελληνικός στρατός και την κατέβαλε.
Δεκατοτέταρτο παράδοξο
Τα ταξίδια του Λουκιανού εις την Σελήνη και τις Πλειάδες
  Ο Λουκιανός εις το έργο του «Αληθής Ιστορία» αναφέρεται για ένα ταξίδι εις την Σελήνη, όπου λέγει : 
«...τυφν πιγενόμενος κα περιδινήσας τν ναν κα μετεωρίσας σον π σταδίους τριακοσίους οκέτι καθκεν ες τ πέλαγος, λλ᾿ νω μετέωρον»
  Μετάφραση : Δημιουργήθηκε τυφώνας που περιέστρεψε το πλοίο και το σήκωσε στον αέρα τριακόσια στάδια χωρίς να ξαναπέσει στο πέλαγος, αλλά έμεινε εκεί μετέωρο.
   Ο οποίος μάλιστα μας πληροφορεί ότι με το αερόπλοιό του, έφθασε και σε ένα οικισμό που είχε το όνομα Λυχνόπολις.
  Ο συγγραφέας ο οποίος έζησε το 160 μ.Χ. λέγει ότι το ταξίδι αυτό το έκαμε από περιέργεια « τς διανοίας περιεργία», αλλά και για να μάθει τι υπάρχει εις την άκρη του Ωκεανού και τι άνθρωποι κατοικούν : «Τ βούλεσθαι μαθεν τί τ τέλος στν το κεανο κα τίνες ο πέραν κατοικοντες νθρωποι». Εκεί βρήκαν μια τεράστια χάλκινη στήλη που ήταν γραμμένη στα ελληνικά και έλεγε πως μέχρι εκεί είχανε φθάσει ο Ηρακλής και ο Διόνυσος.
   Όταν εξήλθαν για αναγνώριση στο νησί συνάντησαν κι έναν ποταμό τεράστιο που δεν έτρεχε νερό αλλά κρασί που έβγαινε απευθείας από τις ρίζες των αμπελιών. Υπήρχαν και ψάρια που όταν τα έτρωγε κανείς μεθούσε. Έφυγαν από το νησί και όταν βρεθήκανε στο πέλαγος δημιουργήθηκε ξαφνικά τυφώνας που άρπαξε το πλοίο και το σήκωσε τριακόσια στάδια αλλά δεν το άφησε να πέσει πάλι στη θάλασσα. Επτά μέρες και επτά νύκτες βρισκόταν στον αέρα. Την όγδοη μέρα είδαν μια μεγάλη γη στον αέρα σαν ένα νησί λαμπερό που είχε σχήμα σφαίρας με φωτισμό μεγάλο. Προσγειώθηκαν σε αυτή όπου και αποβιβάστηκαν. Διερευνώντας την παράξενη γη διαπίστωσαν πως ήταν κατοικήσιμη και καλλιεργημένη.
  Ο Λουκιανός μας λέγει πως η γη που βρήκαν την κατοικούσαν τερατόμορφα όντα. Ένα είδος από αυτά τους συνέλαβε και τους οδήγησε στο βασιλέα τους που είχε το όνομα Ενδυμίων. Αυτός κατάλαβε πως ήτο Έλληνες από τη στολή τους. Απόρρησε πως κατάφεραν να ταξιδεύσουν στον ουρανό. Λέγει ακριβώς: « δ θεασάμενος κα π τς στολς εκάσας, Ελληνες ρα, φη, μες, ξένοι; Πς ον φίκεσθε, φη, τοσοτον έρα διελθόντες;»
   Τους εξήγησε μάλιστα πως ο τόπος που βρίσκονται
είναι η σελήνη που βλέπουν από τη γη.
Τότε πληροφορήθηκε πως εκεί, στο διάστημα, κατοικούσαν άλλα όντα αλλά με κοινά γνωρίσματα αυτών της γης. Με κράτη, με διενέξεις και πολέμους. Υπήρχαν οι
«Σεληνίτες», και οι Ηλιώτες που είχαν κοινή αποικία τον Εωσφόρο. Είχαν υπογράψει μάλιστα και συνθήκη ειρήνης μεταξύ τους. Τη συνθήκη αυτήν την γράψανε με ηλεκτρισμό και τη στήσανε στο μέσο του αέρα στα σύνορά τους : «γγράψαι δ τς συνθήκας στήλ λεκτρίν κα ναστσαι ν μέσ τ έρι π τος μεθορίοις». Επίσης μιλάει για παράδοξα μας λέγει ο Λουκιανός πως πολλά παράδοξα γίνονταν στη Σελήνη. Τα αρσενικά όντα εκεί γεννούσαν. Δεν υπήρχε καν όνομα γυναικείο και οι γάμοι γίνονταν μεταξύ ανδρών. Ο κάθε ένας μέχρι τα είκοσί πέντε του χρόνια ... πηδιέται , μετά ...πηδάει αυτός...[!!] «μέχρι μν ον πέντε κα εκοσι τν γαμεται καστος, π δ τούτων γαμε ατός». Εκτός από αυτό το σεξουαλικό παράδοξο εκεί τα όντα όταν γερνάνε δεν πεθαίνουν, όπως στη γη, αλλά σαν καπνός διαλύονται και γίνονται αέρας.
  Μας λέγει με τι τρόπο οι σεληνίτες έρχονται σε επαφή με τους γήινους. «Υπάρχει ένα μεγάλο κάτοπτρο πάνω από ένα αβαθή φρεάτιο. Αν κατέβει κάποιος στο φρεάτιο ακούει όλα όσα εμείς λέμε στη γη. Κι εάν στραφεί κάποιος προς το κάτοπτρο βλέπει όλες τις πόλεις όλα τα έθνη όπως βλέπουμε τον καθένα. Τότε και εγώ τους συγγενείς μου είδα και όλη την πατρίδα, αν, βέβαια, και αυτοί με έβλεπαν δεν μπορώ με ασφάλεια να το πω. Και αν κάποιος δε με πιστεύει όταν κάποτε και αυτός πάει εκεί θα διαπιστώσει ότι λέω αλήθεια...».
  Έπειτα μιλάει για ένα ταξίδι εις τις Πλειάδες. 
   Συνεχίζει και λέγει : αφού ταξιδεύσαμε, την επομένη όλη τη νύκτα και την ημέρα, γύρω στο απόγευμα φθάσαμε στη Λυχνόπολη. Αυτή βρίσκεται μεταξύ των Πλειάδων και των Υάδων. Εκεί δεν βρήκαμε κανέναν άνθρωπο μόνον «λύχνους» – λάμπες μικρές και μεγάλες.
   Ο Λουκιανός μετά το ταξίδι του αυτό επιστρέφει στην γη προσθαλασσώνεται αλλά για κακή του τύχη ολόκληρο το πλοίο του καταπίνεται από ένα τεράστιο θαλάσσιο κύτος. Και οι περιπέτειες συνεχίζονται μέχρι το θάνατο του κύτους, μετά από πολύ καιρό και την απελευθέρωση τους από την κοιλιά του κύτους. Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς έζησε από το  120 μ.Χ. έως το 190 μ.Χ.
[........................  Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος].
  Βάσει αστρονομικών δεδομένων που αναφέρει ο Νόνος στο Α στους στίχους 176-197, και στο Β στους στίχους 654-659, η Σελήνη έγινε δορυφόρος της γης το 26.147 π.Χ..
  Με τα σημερινά δεδομένα κάτι μας λείπει, διότι παραμένει το αίνιγμα της καταγωγής της Σελήνης. Επειδή οι τρεις θεωρίες που ίσχυαν μέχρι πρόσφατα καταρρίφθηκαν αφού : α) Η Σελήνη δεν αποτελούσε ποτέ μέρος της Γης από το οποίο να αποσπάστηκε, β) Η Σελήνη δεν σχηματίστηκε από το ίδιο σύννεφο σκόνης και αέριων που σχηματίστηκε η Γη, αφού δεν διαθέτει την ίδια χημική σύσταση εδάφους με τη γη, όπως και ότι τα πετρώματα της Σελήνης είναι μεγαλύτερα σε ηλικία κατά 1.000.000 έτη και… γ) Η Σελήνη δεν μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη, όπως γνωρίζουμε από την θεωρία της προσελκύσεως», αφού ένα τόσο μεγάλο σώμα είναι αδύνατον να μπει κάτω από φυσιολογικές συνθήκες σε τροχιά γύρω από έναν τόσο μικρό πλανήτη.
  Υπάρχουν ενδείξεις για την κενότητα του εσωτερικού της Σελήνης, διότι υπάρχει μεγάλη διάφορα πυκνότητος ανάμεσα στη Γη και τη Σελήνη. Δηλαδή για την Σελήνη είναι 3,33 gr.: cmm³, ενώ για την Γη είναι 5,5 gr.: cmm³.
  Ενδείξεις για την ύπαρξη εσωτερικού μεταλλικού περιβλήματος. Κάτω από τον εξωτερικό φλοιό υπάρχει εσωτερικός μεταλλικός φλοιός πάχους 32 χιλιόμετρων.
  Ενδείξεις για ενισχύσεις στην εξωτερική επιφάνεια και τις σκοτεινές περιοχές. Σύσταση τους είναι το τιτάνιο, ο σίδηρος και σπάνια μέταλλα.
[οι πληροφορίες για τους γίγαντες αλλά και οι φωτογραφίες αυτών είναι από τις ακόλουθες ιστοσελίδες :........]
Δεκατοπέμπτο παράδοξο
Ο σωλήνας που πέταγε φλόγες
  Σε ανάγλυφες παραστάσεις βωμού στην Πέργαμο απεικονίζεται η Εκάτη και η Φοίβη να κρατούν όπλο σαν σωλήνα με φλόγα στο μπροστινό του μέρος και να βάλουν εναντίον Γίγαντα. Κάτι σαν το σύγχρονο μπαζούκας ή φλογοβόλο ;
  Τα ανάγλυφα αυτά βρίσκονται στο αρχαιολογικό μουσείο του Βερολίνου.
Δεκατοέκτο παράδοξο
Το ουράνιο φλεγόμενο πυθάρι
  Ο Πλούταρχος εις το έργο του «Λεύκολλος» εις το 8ο κεφάλαιο και εις τους στίχους 5-6 αναφέρει για τον Λούκουλλο, ότι όταν  παράταξε τα στρατεύματα του σε θέσεις μάχης και ήσαν έτοιμοι ξαφνικά ο αέρας σχίστηκε και ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα φάνηκε να πέφτει ένα μεγάλο φλεγόμενο σώμα, που σε σχήμα έμοιαζε πιθάρι και σε χρώμα με πυρωμένο ασήμι. Οι δυο παρατάξεις χωριστήκαν φοβισμένες από το φαινόμενο αυτό. Το συμβάν έλαβε μέρος κατά τον Μιθριδατικό πόλεμο, το διάστημα 74-66π.Χ.
Κεφάλαιο 8ο – στίχοι 5-6 :
[5] τρισμυρίους, ἱππεῖς δὲ δισχιλίους πεντακοσίους. καταστὰς δ' εἰς ἔποψιν τῶν πολεμίων καὶ θαυμάσας τὸ πλῆθος, ἐβούλετο μὲν ἀπέχεσθαι μάχης καὶ τρίβειν τὸν χρόνον, Μαρίου δ', ὃν Σερτώριος ἐξ Ἰβηρίας ἀπεστάλκει Μιθριδάτῃ μετὰ δυνάμεως στρατηγόν, ἀπαντήσαντος αὐτῷ καὶ προκαλουμένου, κατέστη μὲν εἰς τάξιν ὡς διαμαχούμενος, ἤδη δ' ὅσον οὔπω συμφερομένων, ἀπ' οὐδεμιᾶς ἐπιφανοῦς μεταβολῆς, ἀλλ' ἐξαίφνης τοῦ ἀέρος ὑπορραγέντος, ὤφθη μέγα σῶμα φλογοειδὲς εἰς μέσον τῶν στρατοπέδων καταφερόμενον, τὸ μὲν σχῆμα πίθῳ μάλιστα, τὴν δὲ χρόαν ἀργύρῳ διαπύρῳ προσεοικός, ὥστε δείσαντας ἀμφοτέρους τὸ φάσμα διακριθῆναι.
[6] τοῦτο μὲν οὖν φασιν ἐν Φρυγίᾳ περὶ τὰς λεγομένας Ὀτρύας συμβῆναι τὸ πάθος. Δεκατοέβδομο παράδοξο
Η ουράνια φλεγόμενη λαμπάδα
 Ο Διόδωρος Σικελιώτης, αναφέρει ότι πριν τη μάχη των Λεύκτρων το εξής φαινόμενο. Μέχρι τότε οι Λακεδαιμόνιοι ηγεμόνευαν την Ελλάδα περίπου 500 χρόνια, τότε ένα Θείο σημάδι προμήνησε σε αυτούς την απώλεια της ηγεμονίας των. Φάνηκε στον ουρανό επί πολλές νύχτες μια φλεγόμενη λαμπάδα που από το σχήμα της ονομάστηκε πύρινη δοκός.
[απόσπασμα από άρθρο της ακόλουθης ιστοσελίδος http://ellania.pblogs.gr/tags/archaiotita-gr.html]
Δέκατοόγδοο παράδοξο
Τα θεϊκά όντα της Σελήνης κατά την αναφορά του Πυθαγόρου
  Ο Πυθαγόρας μας πληροφορεί σχετικά με την σελήνη ότι κατοικείται από θεϊκά όντα όμοια με τους κατοίκους της γης. Υπάρχουν όλα όσα βλέπουμε στη γη με την μοναδική διαφορά ότι οι σεληνιακές ημέρες είναι 15 φορές μεγαλύτερες από τις γήινες.
  Ο Ορφέας αναφέρει ότι η σελήνη έχει βουνά, πολιτείες και σπίτια. Έχει στερεό έδαφος όπως η γη και θεϊκούς κατοίκους.Τις πληροφορίες αυτές μας τις μεταφέρουν, ο Πλούταρχος και ο Διογένης ο Λαέρτιος. Ο Ορφέας γνώριζε το σεληνιακό ημερολόγιο των 12 μηνών και τις φάσεις της σελήνης. Μιλά για την περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο, τις εύκρατες, τροπικές και πολικές ζώνες της γης, τις εκλείψεις της σελήνης, τα ηλιοστάσια, τις ισημερίες, τις κινήσεις των πλανητών και την παγκόσμια έλξη και επιμένει στο θέμα των κατοίκων της σελήνης, ότι είναι αυτοί που περιπλανήθηκαν από πλανήτη σε πλανήτη. 
  Ο Σωκράτης την χαρακτηρίζει: «Μεγάλη κούφια σφαίρα που στο εσωτερικό της υπάρχουν θάλασσες και στεριές και κατοικούν άνθρωποι σαν εμάς», όπως μας αναφέρει ο Ξενοφάνης για τον δάσκαλο του.
  Ο Νόνος αναφέρει ότι ο Φαέθων έκανε 30 περιστροφές γύρω από το φεγγάρι, ταξίδεψε στην Αφροδίτη και επισκέπτετο τον Βόρειο και Νότιο Πόλο της γης.
  Όλα αυτά που αναφέρονται από τους αρχαίους συγγραφείς είναι παράξενα ή παράξενα, δεν ξέρουμε ακριβώς τι ήσαν αλλά και δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε.
  Από την άλλη μεριά οι μεγάλοι αρχαίοι Έλληνες επιστήμονες, είναι μεγάλοι ακόμα και σήμερα, διότι θα δούμε ότι ακόμη και σήμερα δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς. Διότι οι πόλεμοι χωρίς τις τακτικές πολέμου βασισμένες σε μάχες ιστορικές του παρελθόντος, δεν γίνονται αφού διδάσκονται σε όλες τις πολεμικές σχολές των κρατών (βλέπε πόλεμο του Ιράκ, εισβολή με δήλωση του Αμερικανού υπουργού Αμύνης ότι η τελευταία μάχη που έκρινε την έκβαση του πολέμου ήτο βασισμένη στην στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου). Η Αστροναυτική η οποία μετά από πολλές χιλιάδες χρόνια επαναφέρει το θέμα ότι τελικά στην φύση υπάρχει ένα στοιχείο που απέρριπταν μέχρι σήμερα τον αιθέρα. Το θέατρο και ο κινηματογράφος μεγαλουργεί πάνω σε έργα των αρχαίων θεατρικών συγγραφέων. Η ιατρική που θέλει να βαδίζει εμπρός πολλές «σημερινές ανακαλύψεις της» είναι πράγματα που είχαν είπει ή βρει ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός, ο Θεόφραστος και πολλοί άλλοι. Αλλά στα ιστορικά κείμενα συναντάμε παράξενα ή παράδοξα, δηλαδή αναφορές όπου η ένδειξη της τεχνολογίας με την τεχνολογία της εποχής δεν συμβαδίζει. Δεν ψάχνουμε, αλλά κατηγορούνται οι ιστορικοί ή ότι είχαν φαντασιώσεις ή τα ονομάζουν έτσι διότι ήσαν δεισιδαίμονες.
  Όμως ξέρει καλά η σημερινή επιστήμη ότι ένας ο οποίος φοβάται δεν αναπτύσσει ένα πολιτισμό τέτοιο και γνώσεις που ακόμα και σήμερα, οι γνώσεις τους είναι εμπρός από την εποχή μας. Οπότε δεισιδαίμονες και ανάπτυξη των επιστημών δεν γίνεται.
  Αλλά θα πρέπει να εξετάσουμε τα κείμενα αυτά πιο προσεκτικά και όχι να τα απορρίπτουμε, απλά να δούμε τι ήσαν όλα αυτά που αναφέρουν. Και αν δείχνουν προηγμένο πολιτισμό που δεν συμβιβάζεται με την τότε γνωστή τεχνολογία ας το δούμε πιο βαθειά και με ανοικτό μυαλό, διότι τις περισσότερες φορές τα συνοδεύουν και αρχαιολογικά ευρήματα.
  Διότι είναι προτιμότερο να πούμε ότι δεν γνωρίζουμε, δεν ξέρουμε διότι η αρχή κάθε γνώσεως είναι το : εν οίδα ότι ουδέν είδα.

Απόσπασμα από το έργο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη , με τον τίτλο «Έλληνες ή ελληνίζοντες Χριστιανοί »[η βιβλιογραφία αποκρύπτεται δια ευνόητους λόγους, το κείμενο μπορεί να χρησιμοποιηθεί εφόσον αναφέρεται ο τίτλος του έργο και το όνομα του συγγραφέως]
       

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου