ο Πάνας ή ο Παν [ονομασία παρ’ αρχαίοις][είδος ανθρωποειδούς (;) εν αρχαία Ελλάδι]

[η φωτογραφία προέρχεται από την ιστοσελίδα : http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%82]

   Σύμφωνα με τις επικρατέστερες παραδόσεις γεννήθηκε στο όρος Λύκαιον της Αρκαδίας. Μόλις όμως τον αντίκρυσε η μητέρα του τον εγκατέλειψε τρομαγμένη από την μορφή που είχε, με δύο κέρατα κατσικιού στο κεφάλι, 

μυτερά αυτιά, γενειοφόρος και τραγοπόδαρος. Ο Ερμής που αντιλήφθηκε την σκηνή έσπευσε και προστάτευσε τον έκθετο Πάνα τον οποίο και μετέφερε στον Όλυμπο όπου και τον παρουσίασε στον Δία και τους άλλους θεούς οι οποίοι και τον καλοδέχθηκαν.

 Στη συνέχεια ο Ερμής τον επέστρεψε και τον έδωσε εις την Σινόη ανατράφηκε από τις αρκαδικές Νύμφες, οπότε και έγινε φίλος του Διονύσου και εμφανίσθηκε πλέον ως προστάτης των γεωργών και κτηνοτρόφων και των προϊόντων τους, φίλος του κρασιού και του γλεντιού.

  Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι βρέφος ακόμα, πήρε ο Ερμής τον Πάνα, τον τύλιξε με ένα λαγοτόμαρο και τον ανέβασε στον Όλυμπο κοντά στον Δία και τους άλλους θεούς, που μόλις τον αντίκρισαν γέλασαν με το παρουσιαστικό του, πιο πολύ όμως από όλους γέλασε ο Διόνυσος .Γι’ αυτό και τον ονόμασαν Πάνα, επειδή γελούσαν οι πάντες μαζί του. Σύμφωνα με κάποιους άλλους μύθους όμως τον μεταμόρφωσε αργότερα η Αφροδίτη, επειδή έκρινε πως ήτο ωραιότερος από τον Αχιλλέα, τον υιό του Διός και της Λαμίας. Επίσης του προξένησε και έρωτα για την Ηχώ. Όπως μας πληροφορεί ο Όμηρος με τον ύμνο προς τον Πάνα, αλλά και ο Παυσανίας εις το έργο του «Αρκαδικά».

  Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Πάνας ήτο αρχαιότατος , και μάλιστα ένας από τους πρώτους οκτώ θεούς των Αιγυπτίων, και ο Κρης ο Επιμενίδης, εις τα σχόλια του Θεόκριτου αναφέρει ότι ο κάποιος βασιλέας με το όνομα Ζεύς, απέκτησε μια νύμφη ονόματι Καλλιστώ δύο δίδυμους υιούς, τον Πάνα και τον Αρκάδα.

  Ο Πάνας αναφέρεται σε όλες τις θεογονίες, όπου σύμφωνα με τον Διόδωρο τον καιρό του Όσιρη ήτο στην Αίγυπτο .

   Ο Πάνας ήτο ο σύντροφος των Νυμφών και ακούραστος εραστής κάθε νέας ή νέου που πλησίαζε το χώρο του δηλαδή την Φύση. Προστάτης του πολλαπλασιασμού των αιγοπροβάτων δεν άργησε να θεωρείται και ο ίδιος επιβήτορας ακόμη και αυτών. Αγαπούσε τη φυσική υπαίθρια ζωή όπου περνούσε ώρες ατέλειωτες παίζοντας με το ποιμενικό του αυλό, τη σύριγγα. Λέγεται μάλιστα ότι η Σύρριγγα [αρχαία: Σύριγξ] ήτο και αυτή Νύμφη η οποία προκειμένου να τον αποφύγει μεταμορφώθηκε σε καλαμιά. Τότε ο πάνας έκοψε απ΄ αυτή ανόμια τεμάχια καλαμιού τα οποία και ένωσε σε σειρά και δημιούργησε τον αυλό του.

  Οι ερωτικές του περιπέτειες που είχε με τις διάφορες Νύμφες είναι πολλές, σημαντικότερη των οποίων φέρεται εκείνη της αποπλανήσεως της Σελήνης.

Οι αναφορές για την προέλευση του Πανός, υπάρχουν από πολλές περιοχές, όχι ίσως σε αντιγραφή η μια της άλλης αλλά η κάθε μια πρέπει να είχε τον δικό της.

  Ο Αρκαδικός Πάνας ήτο υιός του Ερμού και της νύμφης Πηνελόπης, που μετέστη αργότερα στον ουρανό ως υφάντρια του ουράνιου πέπλου. Και είχε γεννηθεί στο όρος Κυλλήνη της αρχαίας Αρκαδίας. Την Πηνελόπη αυτήν ξεγέλασε ο Ερμής μεταμορφωμένος σε τράγο, και από αυτό πήρε και ο Πάνας αυτήν την μορφή, του τραγόμορφου.

  Κάποιες διηγήσεις επίσης αναφέρουν την άποψη ότι η Πηνελόπη γέννησε τον Πάνα από τον Ερμή, πριν παντρευτεί τον Οδυσσέα, ή σύμφωνα με άλλους, με όλους τους μνηστήρες κατά την απουσία του.

  Άλλη αναφορά λέγει ότι ήτο υιός του Ερμού και μίας αγνώστου γυναικός ονόματι Σώση.

  Ο Αρκαδικός Πάνας ήτο υιός του Ερμού και της νύμφης Καλλιστούς, συνοδού της θεάς Αρτέμιδος στην Αρκαδία, που αργότερα μετέστη επίσης στον ουρανό σχηματίζουσα τη Μεγάλη Άρκτο.

   Ο Πάνας ήτο υιός της νύμφης Πηνελόπης και αγνώστου μνηστήρος,

   Ο Πάνας ήτο υιός του Διός και της νύμφης Καλλιστούς,

   Ο Πάνας ήτο υιός του Διός και της νύμφης Θύμβριδος ή της Θύμβρεως,

   Ο Πάνας ήτο υιός του Διός και της Ύβρεως,

   Ο Πάνας ήτο υιός του Ουρανού και της Γης,

   Ο Πάνας ήτο υιός του Αιθέρος και της νύμφης Οινηΐδος,

   Ο Πάνας ήτο υιός της Οινηΐδος και αγνώστου μνηστήρος,

   Ο Πάνας ήτο υιός του Αιθέρος και της Ήρας,

   Ο Πάνας ήτο υιός του Απόλλωνος και της Οινόης

   Ο Πάνας ήτο υιός της νύμφης Σώσης και αυτός ήτο αρκαδικός, άρα οι Πάνες υπήρχαν σε πολλές περιοχές.

  Σύμφωνα με άλλους μύθους ο Πάνας σύχναζε εις το όρος Τμώλος της Μικράς Ασίας, το οποίο ευρίσκεται πλησίον της πόλεως των Σάρδεων, επειδή εκαυχάτο παρασυρμένος από τους επαίνους των Νυμφών για την μουσική του, φιλονίκησε με τον Απόλλωνα.

  Τότε έγινε μουσικός αγώνας με διαιτητή τον Τμώλο, από τον οποίο ονομάστηκε έτσι και το όρος, ο Τμώλος τότε έδωσε την πρωτειά εις τον Απόλλωνα, πράγμα που επαίνεσαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, πλην του Μίδα, ο οποίος προκάλεσε και τον θυμό του Απόλλωνος, ο οποίος τον τιμωρήσε μεταβάλοντας τα αυτιά του σε γαϊδουρινά, ότι ίσως έτσι την επόμενη φορά με τόσο μεγάλα αυτιά θα κατανοήσει καλύτερα μια μουσική ποια θα είναι καλύτερη.

  Ο Πάνας επίσης είναι αυτός ο οποίος συμβούλευσε τους Θεούς όταν του κατεδίωκε ο Τυφώνας, για να αποφύγουν τον κίνδυνο να μεταμορφωθούν σε ζώα. Όπου ο ίδιος μεταμορφώθηκε σε Αιγόκερω.

  Όπου αργότερα ο Ζευς για να τον τιμήσει τον Πάνα για την βοήθειά του αυτή, τον καταστέρωσε και έγινε ο αστερισμός του Αιγοκέρου.

  Σύμφωνα με άλλο μύθο ο Πάνας όταν ο Τυφώνας κυνηγούσε τους Θεούς μεταμορφώθηκε ο μισός Αιγόκερος και ο μισός ψάρι και πέφτοντας στην θάλασσα, ξέφυγε από τον κίνδυνο. Ως  σύμμαχος των Θεών ο Πάνας επήρε μέρος και εις την Γιγαντομαχία, ο οποίος κατατρόμαξε και έτρεψε σε φυγή, όταν σάλπισε με την Σύριγγά του, τους Γίγαντες οι οποίοι δεν μπόρεσαν υποφέρουν τον άγνωστο και ασυνήθιστο αυτόν ήχο της.

  Ήτο όμως και στρατηγός κατά την εκστρατεία του Διονύσου εις τις Ινδίες. Όταν παρατάχτηκαν απέναντί τους οι Ινδοί και φοβήθηκε ο Διόνυσος αντικρίζοντας όλο αυτό το πλήθος, ατάραχος ο Πάνας διέταξε να αλαλάξη την νύκτα όλο το στράτευμα ξαφνικά, μεγαλόφωνα και όσο το δυνατόν πιο άγρια.

  Όταν έγινε αυτό αντήχησαν οι κοιλάδες και οι πέτρες από αυτή την παράδοξη και τρομερή κραυγή, τρόμαξαν τόσο πολύ οι Ινδοί, οι οποίοι ετράπησαν εις άτακτο φυγή.

  Σύμφωνα με άλλο μύθο ο Πάνας επήρε μέρος και εις την εκστρατεία του Οσίριδος, αποσπώντας τον σεβασμό και την τιμή των Αιγυπτίων οι οποίοι για να τον τιμήσουν έχτισαν μια πόλη που την ονόμασαν Χεμώ, όπου εις τα αιγυπτιακά  σημαίνει η πόλη του Πανός.

  Υπάρχουν επίσης και πολλές παραδόσεις, οι οποίες αναφέρουν τα ακόλουθα.

  Ότι ο Πάνας είχε γυναίκα την Αίγα με την οποία ο Ζευς γέννησε τον Αιγιπάνα.

   Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο Πάνας είχε γυναίκα την Ηχώ και με την οποία απέκτησε μια  θυγατέρα την Ίυγκα, η οποία ήτο φαρμακεύτρια.

  Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, η Ηχώ ήτο μόνο ερωμένη του και αργότερα τον άφησε για τον Νάρκισσο. Μετά από αυτό ο Πάνας αγάπησε την Νύμφη Πίτυ, την οποία όμως αγαπούσε και ο Βορράς, οπότε από την ζήλεια του και για να την εκδικηθεί, φύσηξε δυνατά και την έρριξε στα βράχια και την σκότωσε . Την λυπήθηκε όμως η Γή και την μεταμόρφωσε στο ομώνυμο δέντρο την Πίτυ ή Πεύκο, από το οποίο ο Παν έκοψε κλαδιά στεφανώθηκε μ’ αυτά και γύριζε στα βουνά αναζητώντας την.

  Άλλη πάλι παράδοση θέλει τον Πάνα ερωτευμένο με την Άρτεμη, ο οποίος για να την εξαπατήσει , μεταμορφώθηκε σε ένα λευκό τράγο. Εκείνη νομίζοντας ότι ήτο πράγματι τράγος, τον κυνήγησε για να τον πιάσει, τότε ευρέθηκε εμπρός εις τον Πάνα.

  Όταν κάποια στιγμή ερωτεύτηκε μια από τις Ναϊάδες Νύμφες, την Σύριγγα θυγατέρα του  ποταμού Λάδωνος, την κυνήγησε, εκείνη για να γλυτώσει από τον βιασμό έτρεξε στον πατέρα της για να σωθεί, ο Λάδωνας όμως ήταν αδιάβατος. Παρακάλεσε τότε τις αδελφές της να την μεταμορφώσουν σε καλαμιά, κι έτσι όταν ο Πάν έφτασε και θέλησε να την αγκαλιάσει  κλαίγοντας, αντί γι’ αυτή αγκάλιασε τις καλαμιές, που με το φύσημα του αέρα, έμοιαζε σαν να απαντούσαν στους στεναγμούς του.

  Παρατήρησε όμως ότι τα καλάμια μπορούν με το φύσημα του αέρα να βγάλουν ήχο, τότε έκοψε λοιπόν από αυτά, και κατασκεύασε το μουσικό όργανο το οποίο ονόμασε προς τιμήν της αγαπημένης του Σύριγγος, και τριγύριζε από τότε εις τα βουνά παίζοντας την Σύριγγα και θρηνώντας την αγαπημένη του.

  Έτσι εφευρέθηκε με την παράδοση η Σύριγγα ή φλογέρα.

  Τέλος επιστεύετο ότι ο Πάνας έχει άλλους δώδεκα Πάνες όμοιούς του.

  Πλησίον του Λυκαίου όρους και της πόλεως Λυκοσούρας εις την οποία σύμφωνα με τον Παυσανία ο Ήλιος αντίκρυσε την πρώτη πόλη του κόσμου, και από αυτή έμαθαν οι άνθρωποι να κτίζουν πόλεις. Πλησίον του Λυκαίου όρους υπήρχαν και κάποια άλλα όρη τα οποία ονομάζοντο Νόμια εις αυτά έβοσκε τα πρόβατά του ο Πάνας, όπου εκεί ελατρεύετο με το επίθετο Νόμιος Παν. Και από τα ιερά του όρη τα Νόμια βεβαίωναν ότι τον άκουγαν οι κάτοικοι του Λυκαίου όρους να παίζει την Σύριγγά του. 

  Επί των ορέων αυτών υπήρχε και ιερό του, ο δε χώρος γύρω του ιερού ονομάζετο Μέλπεια. Επειδή  εκεί έπαιξε με τον αυλό του το πρώτο μέλος - μελωδία, με τη Σύριγγα του.

  Και πλησίον της Λυκοσούρας υπήρχε ιερό του Πανός, εις το οποίο έκαιγε «άσβεστο πυρ», όπου όπως ελέγετο εκεί παλαιότερα ήτο μάντης και είχε Μαντείο. Εις αυτό υπήρχε η Προμάντιδα, μια Νύμφη ονομαζομένη Ερατώ, την οποία παντρεύθηκε ο Αρκάς, ο υιός της Καλλιστούς.

  Επίσης ιερό του υπήρχε και εις το Παρθένιο όρος, υπήρχαν χελώνες που το κέλυφό τους ήτο   κατάλληλο για την κατασκευή της λύρας του Απόλλωνος, όμως επειδή οι ντόπιοι τις θεωρούσαν τις χελώνες αυτές ιερές του Πανός, δεν τις άγγιζαν αλλά ούτε και σε ξένους επέτρεπαν να τις αγγίξουν ή να τις πάρουν.

  Εις το Παρθένιο όρος φανερώθηκε εις τον αγγελιοφόρο των Αθηναίων Φιλιππίδη ή Φειδιππίδη, όταν αυτός περνούσε από αυτό πηγαίνοντας εις τους Σπαρτιάτες για να ζητήσει την βοήθειά τους όταν είχε εισβάλει εις την Αττική ο Δαρείος. Εκεί ο Πάνας του είπε ότι θα βοηθήσει τους Αθηναίους όπως τους είχε βοηθήσει κατά το παρελθόν.

  Έτσι κατά την διάρκεια της Μάχης του Μαραθώνος βοήθησε τους Έλληνες εναντίον των Περσών με δυνατές και τρομακτικές φωνές επαναλαμβάνοντας ρυθμικά το όνομά του «παν – παν -  παν.... με συνέπεια οι Πέρσες, ακούγοντάς τον, καταλήφθηκαν από πανικό, λέξη που προέρχεται από το όνομα Παν, όπου και υποχώρησαν.

  Έτσι οι Αθηναίοι είχαν πλησίον του Μαραθώνος ωραιότατο ιερός σπήλαιο του Πανός, το οποίο είχε στενή είσοδο, το οποίο είχε και καταλύματα και λουτρά καθώς και το αποκαλούμενο «Αιπόλιο του Πανός», εις το οποίο ο Παυσανίας αναφέρει ότι ήσαν λαξευμένες πέτρες οι οποίες είχαν το σχήμα αιγός – κατσίκας.

   Εις την Αττική πολλά σπήλαια πήραν το όνομά του, όπως το σπήλαιο της βορειοδυτικής πλευράς του βράχου της Ακροπόλεως των Αθηνών, ένα άλλο εις την Πάρνηθα, εις την Βάρη το ονομαζόμενο «Σπήλαιο του Νυμφολήπτου ή Αρχεδήμου». Σε όλα αυτά ευρέθηκαν ανάγλυφα που παρουσιάζουν τον Πάνα, τον Ερμή και τις Νύμφες.

  Επίσης ελατρεύετο εις την Αίγινα, ες το Άργος, εις την Ψυττάλεια, εις την Σικυώνα, εις την  Τροιζήνα, εις τον Ωρωπό, εις την Μεγαλόπολη, εις την Πιάνα της Αρκαδίας και εις το Κωρύκειο άντρο.

  Τέλος ο Πάνας είχε και το επίθετο Νυμφαγέτης.

  Ο Παν είχε δύστροπο χαρακτήρα, θύμωνε πολύ, και όταν θύμωνε σφύριζε μια μελωδία θανατηφόρα που όποιοι την άκουγαν πέθαιναν από τον φόβο τους. Μια παράδοση αναφέρει ότι κάποτε εννέα ξυλοκόποι που τον συνάντησαν θυμωμένο και άκουσαν αυτήν την οξεία και φοβερή μελωδία του πέθαναν. Τότε οι συγγενείς τους μη μπορώντας να εξηγήσουν τον αιφνίδιο αυτό θάνατο επήγαν και ρώτησαν το μαντείο.  από όπου και έμαθαν την αιτία.

  Το μαντείο είπε ότι ήσαν τυχεροί διότι αν την Άρτεμις δεν είχε καταπραΰνει τον θυμό του θα είχε σκοτώσει όλους τους ξυλοκόπους γιατί τον ενοχλούσε ο θόρυβος που έκαναν κόβοντας ξύλα την ώρα που αυτός έπαιζε τον αυλό του διασκεδάζοντας τις Νύμφες.

  Οπότε έκτοτε οι βοσκοί πρόσεχαν πολύ να μην τον ενοχλήσουν, μάλιστα προς το μεσημέρι δεν  έπαιζαν με τις φλογέρες τους, επειδή επίστευαν ότι εκείνη την ώρα γύριζε κουρασμένος από το κυνήγι και εκοιμάτο τις περισσότερες φορές κάτω από τις σκιές των πεύκων.

  Όπως φαίνεται και από δύο επιγράμματα του ήτο και προστάτης των αλιέων αλλά και όλων των παραθαλασσίων όπως και ο Σοφοκλής εις το έργο του «Αίας», τον ονομάζει Αλίπλακτον, επίσης εις αυτόν σώζονται ο ύμνος του Ορφέα και του Ομήρου.

  Ο Πάνας όμως από τις κάτωθι αναφορές μαρτυρίες θα δούμε ότι «ζει ακόμα και σήμερα». Η πρώτη αναφορά είναι από μια 90χρονη [το 1999] όπως διηγείται αυτό  που είδε με την μάνα της όταν ήτο 7 ετών, δηλαδή το 1916, όπου μαθεύτηκε και εις τον τότε παπά του χωριού της. Διηγείται η Δέσποινα Τέντα και λέγει :

«Γεννήθηκα το 1909 στη Φούρκα. Μετά που έγινα εφτά χρονών, η μάνα μου ήθελε να κάμει λειτουργίες, γιατί ήταν την άλλη μέρα ο Ευαγγελισμός. «Σύρε, μάναμ, να φέρ’ς νιρό» την άκουσα να μου λέει. Ήταν πρωί και είχε χιόνι, πολύ χιόνι, και εγώ πήγα να πάρω νερό από τη βρύση του Μπουζά, που ήταν στην άκρη του χωριού κοντά στο σπίτιμας. Κίνησα με τ’ αγγεία για τη βρύση και σαν έφτασα εκεί είδα έναν άνθρωπο που καθόταν στο πεζούλι. Όταν με είδε, μου έκανε έτσι με το χέρι του να πάω κοντάτου. Ο άνθρωπος αυτός ήταν μισός άνθρωπος και από την μέση και κάτω γίδα. Ήταν όλος άσπρος : γένια, πόδια όλα άσπρα.

  Ήταν γελαστός και μ’ έκανε με το χέρι να πάω κοντάτου.

   Εγώ τότε φοβήθηκα που είδα τόσο παράξενο πλάσμα. Άφησα τα γκιούμια καταής και τράβηξα γρήγορα για το σπίτι.

  Τι ήρθις ; μου λέει η μάνα. Κι της λέω «αυτό κι αυτό». – Έ, μωρέ πιδί μ’ καμμιά φαντασία θα να’ταν.

  Τότε παίρνει η μάναμου κι άλλα γκιούμια και πάμε για το Μπουζά. Γέμισε η μάνα μου νερό και μετά είδε μια γούρνα μες το χιόνι. Ήταν εκεί και καθόταν αυτός ο κύριος, αυτός ο άνθρωπος. Κοίταξε τότε καλύτερα η μάνα μου και είδε και τα πόδια του. Και λέει : «Είχι δίκιου του κουρίτσιμ’». Γυρίσαμε στο σπίτι και κάναμε λειτουργιές. Μετά πήγαμε στον παπά και μας διάβασε. Την άλλη μέρα πήγαμε στον παπά με τις λειτουργιές και με διάβασε για δεύτερη φορά και είπε : «Μη φοβάσαι, παιδάκιμου, φαντασία ήταν». Κι εγώ δεν ξανάβαλα φόβο στο μυαλό μου.

[Δέσποινα Τέντα, 90 ετών, οικιακά Φούρκα Κόνιτσας η οποία το 1999 δημοσίευσε την συνάντησή της με τον Πάνα όταν ήτο έφηβη].      

Όπου είπε και μια παλαιά μαντινάδα που λέγει :

ο τραγοπόδαρος θεός, στην Ίδη ζει αιώνια

Η παρουσία του αισθητή

Τα χνάρια του στα χιόνια.

Από τα γκρέμια του βουνού

Πάνω στον Ψηλορείτη

Θ’ ακούνε την φλογέρα σου Αιώνια στην Κρήτη»».

  Επίσης το 2006 υπάρχει μαρτυρία για σάτυρους ή Πάνες στην βόρειο Ελλάδα. Γράφει ο μάρτυρας :

   «Καταρχήν ονομάζομαι Βασίλης Δ. και είμαι 38 ετών. Κατάγομαι από ένα χωριό της Καβάλας αλλά τα τελευταία 19 χρόνια κατοικώ μόνιμα στην πόλη της Καβάλας. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν μέσο άνθρωπο, οικογενειάρχη, με δική μου επιχείρηση και αρκετά μεγάλη μόρφωση . Είμαι Χριστιανός από πεποίθηση και πιστεύω όχι γιατί έτσι μου είπαν να κάνω, αλλά γιατί θέλω να πιστεύω. Έχω δουλέψει πολύ όλα αυτά τα χρόνια και έχω καταφέρει να σταθώ μόνος μου στα πόδια μου αφού έμεινα ορφανός και από τους δύο γονείς, από τα 14 χρόνια μου. Όλα αυτά τα γράφω για να καταλάβετε ότι δεν είμαι κάποιος φαντασμένος που δεν έχει τι άλλο να κάνει και δημιουργεί ιστορίες από το μυαλό του απλά για να ενθουσιάσει, μιας και ποτέ δεν είχα την πολυτέλεια να ασχοληθώ με μεταφυσικά και παρόμοια θέματα.

  Αυτό που θα σας περιγράψω συνέβει το καλοκαίρι του 2006 στην περιοχή των αρχαίων Φιλίππων της Καβάλας. Στις 14 Αυγούστου περί της 10 η ώρα το βράδυ κατευθυνόμουν με το αυτοκίνητο μου στον δρόμο που ενώνει την Καβάλα με την Δράμα με κατεύθυνση την Δράμα. Τότε δεν υπήρχε ο νέος δρόμος που υπάρχει σήμερα και η διαδρομή περνούσε μέσα από τους Φιλίππους και τα υπόλοιπα χωριά. Μέσα στο αυτοκίνητο ήμουν εγώ και η σύζυγος μου. Αφού περάσαμε τον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων και το χωριό Κρηνίδες, λίγο πριν να φτάσουμε στο βαπτιστήριο της αγίας Λυδίας, κατάλαβα ότι το αυτοκίνητο είχε πάθει λάστιχο. Σταματώ στην άκρη του δρόμου σε ένα πλάτωμα και βλέπω ότι όντος η δεξιά μπροστά ρόδα του αυτοκινήτου μου είχε πατήσει κάτι και είχε χάσει όλο τον αέρα της.

   Το λέω στην γυναίκα μου και αρχίζω να ετοιμάζω τα εργαλεία και την ρεζέρβα για να αλλάξω το λάστιχο, ενώ η γυναίκα μου έχει βγει από το αυτοκίνητο για να καπνίσει όση ώρα θα αλλάζω εγώ το λάστιχο.

   Δεν πέρασαν ούτε 5 λεπτά και ακούμε ψιθυρίσματα και γέλια μέσα από τους θάμνους που ήταν κοντά μας. Να πω ότι σε εκείνο το σημείο του δρόμου δεν υπήρχε δημόσιος φωτισμός και το λάστιχο το άλλαζα υπό το φως ενός φακού που κρατούσε η γυναίκα μου. Στην αρχή λοιπόν φοβήθηκα πως κάποιοι ήταν εκεί και η γυναίκα μου πανικοβλήθηκε αμέσως. Της είπα να μπεί στο αυτοκίνητο και να κλειδώσει έχοντας το κινητό της στο χέρι για να καλέσει της αστυνομία αν συμβεί κάτι. Εγώ πήρα στο ένα χέρι μου τον φακό και στο άλλο τον σταυρό που βιδώνουμε τα μπουλόνια των τροχών και με αργά βήματα κατευθύνθηκα προς το σημείο που ακουγόταν οι ψίθυροι. Δεν ήθελα να το παίξω ήρωας αλλά μιας και δεν μπορούσα να φύγω με 3 ρόδες, έπρεπε να δω τι συμβαίνει. Όσο πλησίαζα τόσο πιο πολύ τους άκουγα. Ξαφνικά όμως σταμάτησαν να ακούγονται και κατάλαβα ότι με έχουν αντιληφθεί. Συνέχισα να περπατώ φωτίζοντας συνέχεια την περιοχή δεξιά αριστερά και ξαφνικά πάγωσα αφού με τον φακό μου φώτισα δύο πλάσματα που καθόταν στο χώμα και με κοιτούσαν κατευθείαν στα μάτια.

   Έμοιαζαν με τον αρχαίος θεό Πάνα και τους Σάτυρους στην όψη. Ήταν γυμνά από την μέση και πάνω μικρά στο μέγεθος και με πολλές τρίχες από το στήθος και κάτω, μέχρι τα πόδια. Είχαν πυκνά μακριά μαύρα μαλλιά και στο πρόσωπο θύμιζαν μικρά παιδιά αλλά είχαν και κάποιες αραιές τρίχες σαν γένια. Δεν θυμάμαι αν είχαν πόδια κατσικιού, όπως αναφέρει η μυθολογία, αλλά ήταν μάλλον κανονικά καλυμμένα με πάρα πολλές μαύρες τρίχες. Επίσης δεν είδα να είχαν κέρατα στο κεφάλι αλλά τα μαλλιά τους ήταν τόσο πυκνά που ίσως και να μην φαινόταν.

   Ήταν καθισμένα και τα δύο στο χώμα, το ένα δίπλα το άλλο και με κοιτούσαν χωρίς να κάνουν καμία κίνηση. Δεν μπόρεσα όμως ούτε κι εγώ να κάνω καμία κίνηση γιατί ένοιωθα παγωμένο το αίμα στις φλέβες μου και από τον φόβο μου ο σταυρός που κρατούσα στο δεξί μου χέρι έπεσε στο χώμα. Έμεινα να κοιτώ τα πλάσματα παγωμένος. Το ένα από αυτά έκανε μία κίνηση του κεφαλιού του δεξιά – αριστερά, σαν να με ρωτούσε τι θέλω ή τι κάνω ή απλά να ήταν μία κίνηση. Δεν ήταν καθόλου επιθετική όμως. Συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε για αρκετά λεπτά. Εμένα μου φάνηκαν πάρα πολλά γιατί περνούσαν χιλιάδες σκέψεις από το μυαλό μου εκείνη την ώρα και ο φόβος μου γινόταν όλο και μεγαλύτερος με αποτέλεσμα να αρχίσω να τρέμω και να αισθάνομαι ότι θα λιποθυμήσω. Τότε σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, όταν άκουσα την φωνή της γυναίκας μου να φωνάζει το όνομα μου και να με επαναφέρει λίγο θυμίζοντας μου ότι δεν είμαι τελείως μόνος. Τα πλάσματα ακούγοντας την γυναίκα μου να με φωνάζει έστρεψαν το βλέμμα της προς την μεριά του αυτοκινήτου και αφού σηκώθηκαν αργά το ένα μου είπε κάτι που μέσα στην ζάλη και τον φόβο μου ακούστηκε σας «μη φοβού» ή κάτι παραπλήσιο του «φοβού». Μου μίλησε πάντως και είμαι σίγουρος γι αυτό.

   Αργά μου γύρισαν την πλάτη και αφού έκαναν μερικά βήματα χάθηκαν στο σκοτάδι που δεν είχα το κουράγιο να φωτίσω με τον φακό μου. Η γυναίκα μου συνέχισε να φωνάζει και να με βλέπει που κρατώ τον φακό ακίνητος και ήρθε προς το μέρος μου. Με βρήκε ακόμη παγωμένο, κάτασπρο και να τρέμω. Όταν την είδα ένοιωσα κάπως καλύτερα αλλά δεν μπορούσα να της μιλήσω όσο και να προσπαθούσα. Άρχισα να κλαίω από τον φόβο μου με αναφιλητά και λυγμούς. Φανταστείτε ότι ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις σειρές οι αναμνήσεις είναι τόσο έντονες που ανατριχιάζω. Η γυναίκα μου φοβήθηκε πολύ νομίζοντας πως κάτι έχω πάθει ή κάποιος μου έκανε κακό και πήρε κλαίγοντας στο κινητό τον αδελφό της για να έρθει να μας βοηθήσει. Εγώ τελικά έπεσα στο έδαφος και λιποθύμησα για αρκετή ώρα μη αντέχοντας το βάρος που ένοιωθα μέσα μου. Όταν συνήλθα με είχαν μεταφέρει στο αυτοκίνητο και μου έριχναν νερό στο πρόσωπο η γυναίκα μου και ο αδελφός της.

   Έκανα να μιλήσω περίπου μισή ώρα και μόνον αφού με πήραν από εκείνο το σημείο. Τους διηγήθηκα στη συνέχεια τι είχα δεί και έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Μου είπαν μήπως δεν είδα καλά ή μήπως ήταν κάποιο ζώο ή διάφορα άλλα απίθανα πράγματα αλλά είμαι σίγουρος για το τι είδα όσο σίγουρος είμαι ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή. Διηγήθηκα το συμβάν και σε έναν φίλο μου ακόμη αλλά και αυτός ήταν διστακτικός στο να το πιστέψει. Είμαι σίγουρος όμως πως και σ’ εμένα αν διηγιόταν κάποιος την ίδια ιστορία, θα ήμουν το ίδιο επιφυλακτικός στο να την πιστέψω.

  Ελπίζω να μην σας κούρασα και να μην ήταν βαρετή η «περιπέτεια» μου. Νοιώθω ευτυχισμένος που είχα μία τέτοια εμπειρία στη ζωή μου παρόλο τον φόβο που ένοιωσα και νοιώθω ακόμη όταν περνάω από εκείνο το σημείο.

Εύχομαι καλή συνέχεια στις αναζητήσεις σας.

Βασίλης Δ. Καβάλα.

21 Σεπτεμβρίου 2010

[http://strangehellas.blogspot.com/2010/09/blogpost_22.html]

  Και τελευτάια ήρθε εις το φως η ακόλουθη δημοσίευση όπου θέτει το λιθαράκι της εις την πλήρη αποκατάσταση της λέξεως μυθολογία.

  Από το Περιοδικό «Αναζήτηση» του κ. Δαρίβα από την Κατερίνη, [αναπαραγωγή από την ακόλουθο ιστοσελίδα του FB του κ. Δαρίβα : https://www.facebook.com/photo.php?fbid=110989695703735&set=a.109387089197329.9638.100003781156894&type=1&permPage=1 ] με θέμα η ύπαρξη ή μη του Πανός με την ονομασία «Βρέθηκε ο αρχαίος Τραγοπόδαρος Θεός Πάνας ; ή κάποιος Πάνας ;»

Ανακαλύφθηκε σε ένα τύμβο στις 6/7/1880 ένα ανθρώπινο κρανίο με κέρατα που προεξέχουν λίγο πιο επάνω από τα φρύδια του. Υπολογίσθηκε ότι το σώμα του είχε θαφτεί περίπου το 1.200 μ.Χ. στο Μπράντφορντ της Πενσυλβάνιας στο δήμο του Sayre 59 μίλια βορειοδυτικά του Scranton. Εις το συγκεκριμένο δήμο σήμερα δεν σώζονται πολλά πράγματα. Όταν ανακαλύφθηκε αυτό οι χριστιανοί της εποχής είχαν τρομοκρατηθεί, λέγοντας ότι είναι του Σατανά. Μαζί με αυτό υπήρχαν και άλλα κρανία περίεργα τα οποία πωλήθησαν εις ιδιώτες με άδεια του αρχαιολογικού ιστιτούτου που έκανε τις ανασκαφές εις την περιοχή.

  Η ανακάλυψη είχε γίνει από μια αξιόπιστη ομάδα ανθρώπων, που συμπεριλάμβανε την κρατική αρχαιολογική υπηρεσία της Πενσυλβανίας, τον αξιωματούχο της Πρεσβυτεριανής εκκλησίας ( παθολόγο dr Donehoo) και δύο καθηγητές, τον A.B. Skinner του αμερικανικού μουσείου ερεύνης, και τον W.K.Morehead της Ακαδημίας του Phillps, του Andover της Μασσαχουσέτης. Το κρανίο αυτό στάλθηκε στο Αμερικανικό μουσείο έρευνας εις την Φιλαδέλφεια, όπου όπως και τόσα άλλα πολλά ευρήματα που εξετάζει η επιστήμη της ανθρωπολογίας, εκλάπηκε και δεν το ξαναείδαμε από τότε ποτέ ξανά. Μέχρι που τώρα τελευταία  το κρανίο εθεάθει να εκτίθεται εις το μουσείο του Παρισιού.

  Κάτωθι : κεφάλι Πανός ευρεθέν το 1880 σε έναν τύμβο του Sayre στο νομό του Μπράντφορν της Πενσυλβανίας.

  Το ανωτέρω κεφάλι Πανός ευρεθέν το 1880 σε έναν τύμβο του Sayre στο νομό του Μπράντφορν της Πενσυλβανίας σήμερα ευρίσκεται εις το Παρίσι.

[οι πληροφορίες και η φωτογραφία είναι από τις κάτωθι ιστοσελίδες : πρώτον

http://www.invisiblelycans.gr/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CF%89%CE%B3%CE%B7%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%83%CF%89%CE%B3%CE%B7%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD/

και δεύτερον εις την ιστοσελίδα του Περιοδικού Ιχνηλάτης εις το 1ο τεύχος του, τον Μάρτιο  του 2013  εις την σελίδα 29 http://issuu.com/12800/docs/ixnilatis το οποίο ανήκει εις τον Παναγιώτη Δαρίβα.

Άνωθεν, ο Πάνας με νύμφη σε ψηφιδωτό από την ακόλουθο ιστοσελίδα :

[http://prologos-ellinon.blogspot.gr/2013/07/blog-post_8.html]

Κάτωθι : ο Θεός Πάνας με Νύμφες σε τοιχογραφία της Πομπηΐας, από την ακόλουθο ιστοσελίδα : http://prologos-ellinon.blogspot.gr/2013/07/blog-post_8.html]

Όσο αφορά τις απόψεις ότι είναι φαντασίες – ας αφήσουμε την αρχαία ιατρική  ίσως να γνωριζει πράγματα που δεν τα φανταζόμεθα – ότι το DNA του ανθρωπου και ζώων δεν  έχει «σημείο επαφής»

Από το υπό έκδοση βιβλιο του Ομήρου Ερμείδη «Η πανίδα μέσα από την μυθολογία και την λαογραφία»

http://pirforosellin.blogspot.gr/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.561