Τα Ξωτικά στις Παραδόσεις του Κόσμου - Gli Elfi sulle Tradizioni del Mondo - C'è un traduttore sul sito web - The Elves On The Traditions of the World - There is a translator on the website - Эльфы о традициях мира. На веб-сайте есть переводчик.

Τα Ξωτικά στις Παραδόσεις του Κόσμου

Παλιές ιστορίες αναφέρουν πως κάποτε ο κόσμος των ξωτικών και ο κόσμος των ανθρώπων ήταν ένας κι αδιαίρετος, αλλά κάτι συνέβη και χωρίστηκαν. Οι μύθοι, οι θρύλοι και οι παραδόσεις όλου του κόσμου μιλούν για πνεύματα της φύσης, στοιχειακά όντα, ξωτικές υπάρξεις, νεράιδες και στοιχειά. Πίσω από το συμπαγή κόσμο της καθημερινότητας διαφαίνεται ένας αόρατος κόσμος, 

κατοικημένος από αόρατα πλάσματα. Στην Ιρλανδία διηγούνται για την πτώση τους από τον Ουρανό και για το ότι δε χάθηκαν γιατί το «κακό» μέσα τους δεν είχε καμία μοχθηρία.

Ειδικά η Ιρλανδία έχει μια ιδιαίτερα πλούσια παράδοση γύρω από τα ξωτικά, είναι ο τόπος στον οποίο αποζητούσαν πάντοτε την προστασία τους. Σύμφωνα με την ιρλανδική παράδοση τα πλάσματα αυτά προσβάλλονται και θίγονται εύκολα και είναι καλύτερα να τους μιλάει κάποιος όσο το δυνατόν λιγότερο και να τα προσφωνεί «άρχοντες». Όμως εξίσου εύκολα ευχαριστιούνται, αρκεί λίγο γάλα στο περβάζι του σπιτιού στη διάρκεια της νύχτας. Εξάλλου, ανέκαθεν υπήρχε στην Ιρλανδία ένας σαφής κώδικας συμπεριφοράς εκ μέρους των ανθρώπων, που τους καθιστούσε αξιόπιστους στα ξωτικά. Πάντα όμως έπρεπε να διαφυλάσσουν τα μυστικά, ώστε να προστατεύουν την ιδιωτική ζωή των ξωτικών, που αγαπούν τη μοναξιά και την περισυλλογή. Αυτά τα όντα έχουν μια δική τους ηθική και μάλιστα τιμωρούν αυτόν που την παραβιάζει, αφαιρώντας του την ικανότητα αντίληψης της χώρας τους και των εθίμων της, αλλά και με τα τσιμπήματα των μυτερών τους όπλων. Αν η παραβίαση γίνεται σκόπιμα τότε η τιμωρία του παραβάτη ανθρώπου έχει πολλές εκδοχές, από ρευματισμούς έως τύφλωση. Η ξωτικοχώρα της Ιρλανδίας είναι η περίφημη Τιγκ Ναν Ογκ, η χώρα της αιώνιας νεότητας, που βρίσκεται στη δυτική άκρη του ωκεανού, εκεί όπου ο χρόνος δε μετριέται με ανθρώπινα μέτρα.

Ανάμεσα στις δραστηριότητες των ξωτικών αναφέρονται οι γιορτές, οι μάχες, ο έρωτας, η θεραπεία, ο χορός και η μουσική, που τόσο όμορφα ξέρουν να παίζουν. Στις περισσότερες χώρες η μουσική έχει συνδεθεί με τα ξωτικά και πολλοί άνθρωποι την έχουν διδαχτεί από αυτά τα όντα. Αναφέρεται, μάλιστα, πως η μουσική τους ασκεί μαγική επίδραση στους θνητούς, ρίχνοντάς τους συχνά σε μια κατάσταση έκστασης, μεταφέροντάς τους σε άλλους κόσμους. Πιθανά κάποιο ξόρκι να επαναφέρει τους μαγεμένους πίσω στον κόσμο, παρόλα αυτά θα είναι για πάντα αλλαγμένοι. Όσο για το χορό τους, είναι τόσο απαλός και αέρινος ώστε αφήνει άθικτα, αν και όχι πάντα, τα ξερά φύλλα του φθινοπώρου κάτω από τα πόδια τους.

Στις αρχές του 18ου αιώνα (1725) ένας συγγραφέας, ονόματι Bourne, έγραφε στο βιβλίο του «Antiquitatis Vulgares» ότι τα ξωτικά κυκλοφορούν στον κόσμο μας τις νύχτες και ξεφαντώνουν με χορό και τραγούδι, μέσα στα σκοτεινά ερημικά δάση και τα δροσερά λιβάδια, κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού, όταν οι άνθρωποι κοιμούνται και δεν μπορούν να τα δουν. Φτάνουν, μάλιστα, στο σημείο να λιώνουν τα παπούτσια τους από τον πολύ χορό, ώστε το επάγγελμα του παπουτσή να είναι το πλέον διαδεδομένο στον κόσμο τους. Με το ξημέρωμα τα σημάδια αυτών των χορών είναι εμφανή, αφού στα σημεία όπου χόρευαν φαίνονται καθαρά κάποιοι κύκλοι ή δαχτυλίδια, οι περίφημοι Κύκλοι ή Δαχτυλίδια των ξωτικών.

Κατά τον 17ο αιώνα, ο Robert Kirk (κληρικός από τη Σκωτία, με κέλτικη ανατροφή και μόρφωση), στην εργασία του με τίτλο «The Common Wealth of Elves, Fauns and Fairies», ανέφερε ότι τα ξωτικά είναι ένα είδος που βρίσκεται μεταξύ ανθρώπων και Αγγέλων· από τη φύση τους είναι άυλα όντα, με σώματα φωτεινά και ρευστά, και μπορούν να εμφανίζονται ή να εξαφανίζονται κατά βούληση· έχουν οργανωμένες κοινωνίες και είναι κάτοχοι μιας γνώσης σύμφωνα με την οποία τίποτα στον κόσμο δεν πεθαίνει, αλλά όλα εξελίσσονται και ανανεώνονται για πάντα.

Ο John Gregorson Campbell, στο βιβλίο του «Superstitions of the Highlandsand in the Islands of Scotland» («Οι δεισιδαιμονίες των Υψηλών Χωρών και των Νήσων της Σκωτίας, αναφέρει ότι τα ξωτικά ζουν μια παράλληλη ζωή σε σχέση με την ανθρωπότητα. Υπάρχουν παιδιά και γέροι μεταξύ τους, εξασκούν όλα τα είδη του εμπορίου και της χειροτεχνίας, έχουν γελάδια και σκυλιά και χρειάζονται ρούχα, φαγητό και ύπνο. Πολλοί άνθρωποι που μπήκαν στον κόσμο τους τα είδαν να ασχολούνται με εργασίες παράλληλες με αυτές των ανθρώπων: οι γυναίκες έγνεθαν, άλεθαν, ζύμωναν και μαγείρευαν, ενώ οι άντρες χόρευαν, αστειεύονταν ή κάθονταν δίπλα στη φωτιά, όπως κάνουν οι τσιγγάνοι.

  Ένα πλήθος από παράξενα οπτικά φαινόμενα συνδέονται συχνά με αυτά τα όντα· φώτα και λάμψεις, φωτιές ή φλόγες μυστηριώδους προέλευσης, που περαστικοί βλέπουν τη νύχτα, κυρίως στην ύπαιθρο. 
  Στη Σιβηρία λέγεται, μάλιστα, πως τα ξωτικά στοιχειώνουν τις κοιλάδες και τα δάση, καθοδηγούμενα από τα Μεγάλα Πνεύματα, όπως το Πνεύμα του Δάσους ή το Πνεύμα του Ποταμού. 
  Στη σκανδιναβική χερσόνησο αναφέρεται πως, παρόλο που έχουν γεροντική εμφάνιση, χορεύουν ασταμάτητα κάτω από το φεγγαρόφωτο, πάνω σε εκτυφλωτικά πράσινα δαχτυλίδια.

Γενικά, στη Βόρεια Ευρώπη θα συναντήσουμε χαρούμενα ξωτικά, που κατοικούν σε μια μαγική χώρα ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, από όπου κατεβαίνουν, πετώντας στον αέρα, για να φροντίσουν δέντρα και λουλούδια, να παίξουν με πουλιά και πεταλούδες, να χορέψουν πάνω στις πρασινάδες υπό το σεληνόφως. Αυτά ονομάζονται γενικότερα Λαός του Αιθέρα (Fair Folk) ή Φωτεινά Ξωτικά (Light Elves). Σε πηγές, λίμνες και ποτάμια νεράιδες λούζονται, κάθονται στα κλαδιά των δέντρων και χτενίζουν τα μακριά πράσινα ή χρυσά μαλλιά τους. Λέγεται πως κάποιος άνθρωπος παντρεύεται κάποτε μια ξωτικιά, ενώ άλλοτε τα ξωτικά κλέβουν όμορφες κοπέλες, ακόμη και παιδιά, τα οποία αντικαθιστούν με δικά τους σκανταλιάρικα. Στα τρίστρατα αόρατα όντα πειράζουν τους ανθρώπους, πετροβολώντας τους μέσα από τις σκιές, ενώ κάποιες φορές κυνηγούν όλη νύχτα τα ζώα των βοσκών ή τρυπώνουν στα κελάρια των ανθρώπων κλέβοντας ποτά. 
  Σε όλη την υφήλιο συναντάμε τον «κατεργάρη», ένα πνεύμα ούτε καλό ούτε κακό, συνήθως ιερό, που ποτέ δεν εμφανίζεται με την πραγματική του μορφή, αλλά διαρκώς μεταμορφώνεται, συχνά σε μορφές ζώων. 
  Οι Ινδιάνοι τον αναφέρουν Κογιότ, οι Κέλτες Puck, οι Σκανδιναβοί Locki και οι δυτικο-Αφρικανοί Edshu. Τα κατεργάρικα πνεύματα συνδέονται με τα έθιμα του καρναβαλιού και κάθε γιορτή μεταμφίεσης γενικότερα. Κάποτε, στις αρχές του Γενάρη, κατά την παγανιστική γιορτή Cervulus, οι άνθρωποι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά μεταμφιεσμένοι σε ζώα ή γριές, χορεύοντας και τραγουδώντας, ανταλλάσσοντας δώρα στους δρόμους.

  Τα ξωτικά συμμετέχουν σε γιορτές και σε λύπες. Από τις μεγαλύτερες γιορτές τους είναι και η Πρωτομαγιά, που συνδέεται με τη σοδειά, καθώς και η γιορτή του μεσοκαλόκαιρου, κατά τη θερινή ισημερία, τότε που ανάβονται οι φωτιές προς τιμήν του Αγίου Ιωάννη. Στον επερχόμενο θάνατο μια ξωτική μορφή προειδοποιεί τους ανθρώπους με το μοιρολόι της μέσα στη νύχτα. Στην Ιρλανδία η ξωτικιά Beannighe είναι προάγγελος θανάτου, που πλένει σε απόμερα σημεία ποταμών τα ρούχα εκείνων που πρόκειται να πεθάνουν.

Όμως τα ξωτικά είναι και κάτοχοι μεγάλων θησαυρών, από πολύτιμα πετράδια και χρυσάφι. Το «τσουκάλι των ξωτικών» είναι το πιο θρυλικό αντικείμενο που έχουν στην κατοχή τους, το γεμίζουν με θησαυρούς και στη συνέχεια το κρύβουν. Πολλοί θησαυροί φυλάσσονται σε μυστικούς τόπους από στοιχειακά πνεύματα. Αυτοί οι τόποι βρίσκονται σε διάφορα σημεία μέσα στη Γη ή στην επιφάνειά της, ενώ σύμφωνα με έναν παλιό μύθο κάποιος μεγάλος «θησαυρός» βρίσκεται στα όρια του ουράνιου τόξου, σε έναν κόσμο παραμυθένιο.

Τα ξωτικά έχουν στην κατοχή τους και κάποια αγαπημένα αντικείμενα ιδιαίτερης σημασίας, όπως η ζώνη, η χτένα, το μαντήλι, το πουκάμισο, αλλά και τα φτερά τους. Στις παραδόσεις των βορείων λαών μια μαγική ολόχρυση ζώνη κατασκευάστηκε για τη βασίλισσα των ξωτικών από τους Νάνους. Στην ελληνική παράδοση αν μια νεράιδα χτυπήσει με τη ζώνη της ανύπαντρο νέο εκείνος χάνει τα λογικά του και τριγυρνάει αλλοπαρμένος για να τη βρει και να την ακολουθήσει. Στο κεφάλι τα ξωτικά φορούν μια χρυσή χτένα για προστασία. Αν κάποιος άνθρωπος την πάρει θα έχει μεγάλη τύχη στη ζωή του. Κάποιος που αρπάζει μαντήλι ή πουκάμισο νεράιδας γίνεται άντρας της και ζουν μαζί κανονική ζωή, αν όμως εκείνη το ξαναβρεί το παίρνει πίσω και επιστρέφει στον κόσμο της για πάντα.

Η ελληνική μυθολογία και παράδοση είναι πλούσια σε ιστορίες με πανέμορφες γοργόνες, νεράιδες και ξωτικά, τις νύμφες της αρχαίας ελληνικής φύσης, που εμφανίζονται να χορεύουν και να τραγουδούν όμορφα τραγούδια, κοντά σε ποτάμια, λαγκάδια, σπηλιές και σε πυκνά δάση.

Επίσης, οι επονομαζόμενες Δρυάδες θεωρούνται εκείνα τα πνεύματα της φύσης που συνδέονται με δέντρα, αλλά και με το φυτικό βασίλειο γενικότερα.

Στη λαϊκή παράδοση της Ελλάδας η Μόρα είναι μια Λάμια, ένα μαλλιαρό και άσχημο στοιχειακό πνεύμα, που τριγυρίζει τις νύχτες και όπου βρει άνθρωπο να κοιμάται πάει και κάθεται πάνω στο στήθος του και τον πλακώνει. Αν εκείνος ξυπνήσει και της αρπάξει το φέσι από το κεφάλι τότε εκείνη ικανοποιεί τις επιθυμίες του για να το πάρει πίσω.

Στην Ελλάδα, γενικά, συναντάμε ένα μοναδικό πλήθος παραδόσεων σχετικά με τα ξωτικά, όπως για τον Αράπη, τα στοιχειά (δένδρων, πηγαδιών, δρόμων, γιοφυριών, λιμνών, ποταμών, ρεματιών, σπηλιών, εκκλησιών κ.α.), τη γριά, τη γουρούνα, το θηρίο της θάλασσας, το φίδι, το δράκο, το βραχνά, τις στρίγγλες, τις νεράιδες, τους ανασκελάδες, τα τελώνια, τα χαμοδράκια, τους καλικάντζαρους. Το παραδοσιακό δωδεκαήμερο μεταξύ των Χριστουγέννων και των Φώτων, χρονική περίοδο που οι πύλες των «Άλλων Κόσμων» μένουν ανοιχτές, οι Καλικάντζαροι εισβάλλουν στον κόσμο μας, βρίσκοντας την ευκαιρία να το γλεντήσουν πάνω στη γη. Είναι υποχθόνια πλάσματα, εύθυμα και σπανίως κακοποιά, που βγαίνουν μέσα από τα πηγάδια και τις υπόγειες στοές τους και σκαρώνουν ένα σωρό φάρσες και αστεία στους ανυπεράσπιστους θνητούς. Αρχηγός τους είναι ο Μαντρακούκος, που τον λένε και Κουτσό ή Χωλό.

Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και σε άλλα μέρη του κόσμου. Σε ορισμένες περιοχές της Ασίας, κατά τις χριστουγεννιάτικες μέρες, εμφανίζονται οι Καρακόντζολοι, ενώ στην παράδοση της Ουαλίας οι Kantzar. 
  Στη Γερμανία εκείνες τις μέρες εξορμούν επάνω στη γη τα στοιχειακά που ονομάζονται Άγριοι Κυνηγοί ή Λυσσαλέα Στρατιά και σκορπούν τον τρόμο στους χωρικούς.

Η πίστη σε όλα αυτά τα πλάσματα είναι ίσως η αρχαιότερη στην ανθρώπινη ιστορία και μπορεί να ανιχνευθεί σε όλη την πορεία της, στις λατρείες και τις παραδόσεις, όπου αυτά τα όντα έχαιραν ιδιαίτερου σεβασμού εκ μέρους των ανθρώπων και αποτελούσαν πηγή χαράς, έμπνευσης και βαθιάς σοφίας.

Οι επαφές και τα ταξίδια σε αυτούς τους κόσμους είναι η αρχαιότερη μορφή μιας πνευματικής και ψυχικής εμπειρίας, ανέκαθεν γνωστής στον άνθρωπο. Η αλληλεπίδραση με πλάσματα από μια άλλη πραγματικότητα χρησιμοποιείτο πάντα από τους σαμάνους και τους μάγους σε όλο τον κόσμο.

Η διακαής επιθυμία του ανθρώπου να υπερβεί τα όρια του κόσμου του και να ονειρευτεί ότι αγγίζει άλλους κόσμους ύπαρξης, που υπάρχουν μέσα στα υπέροχα όνειρά του, υπήρξε πάντοτε αποτυπωμένη στους μύθους και τις παραδόσεις όλων των λαών.

Πηγή : http://conspiracyfeeds.blogspot.gr/2015/01/blog-post_160.html

http://pirforosellin.blogspot.gr/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.